Tek bir gülüş,
Bir dokunuş bile
“Belki” de bağlayacaktı kaybedenleri hayata.
Umu...tsuzluklarını, çaresizliklerini ve uykusuzluklarını yok edecekti.
Beklemek bile mutlu edecekti onları.
Peki !
Hiç kaybettin mi sen?
Uykusuz gecelerin oldu mu?
Hayatın akışını, bir sinema şeridi gibi izledin mi gözlerinin buğusunda?
Hiç özledin mi yanaklarını okşayan avuçların sıcaklığını?
Aslında bir bir sıralamalıyız olup biteni,
Sormalıyız hesabını kendimize ve yaşanılan her şeye.
Sonra,
Düşünmek gerek hatalarımızı,
Yanlışlarımızı
Ve
Neler yapabiliriz mutlu olmak için diyerek atmalıyız ilk adımı
Felsefesini yıkmalıyız yalnızlığın,
Sığınaklarımızdan kurtulmalı, inanmalıyız kendimize
Acı ve kederin sanatsal faaliyetlerini çoğalttığı şu dünyayı
İçimize işlese de sancısı
Bir yerden başlamalı ve yok etmeliyiz
Ömrümüze iliklenmiş her ne varsa söküp atmalıyız
Hep böyle gitmemeli bu çark demeliyiz
Kendimize tutunmalı ve doğrulup kalkmalıyız ayağa şimdi
Bir çırpıda yok etmeliyiz sahnede ki, bu gösterişsiz gösteriyi
Kendimiz de başlatmalıyız ilk galibiyeti
Sonra hayata karşı namağlup dimdik ayakta kalmalıyız
Tek bir gülüş
Bir dokunuş
“Şimdi” Bağlayacak kaybedenleri hayata…
Gülümse kendine
Ve
Dokun avuçlarınla yanağına
“Senin senden başka dostun yok çünkü şu hayatta
